Lotny umysł to lotne ciało

Lotny umysł to lotne ciało

Możemy jednak zamknąć za sobą drzwi od pokojów wypełnionych przeszłością i przestać ścigać uciekające sny. Lotny umysł nie unosi się nad trzęsawiskami konającej cywilizacji, ani nie płacze nad próchniejącymi obrazami pamięci, nie błąka się w ciemnościach bez światła, ani nie bierze rozbłysków w oku i ślepych wyładowań w neuronach mózgu za przejaw słonecznej mądrości.

Dla niego materia jest domem, wnika w nią, przenika na wskroś, leci na skrzydłach wiatru, otwiera skórę, wchłania powiew nowego tlenu i zmienia zaklęte w kamień ciało w coś, co nie jest tylko ezoterycznym bełkotem.

Lotny umysł to inne serce, wybuchają w nim pytania słonecznej przyszłości. Po raz pierwszy ogień nie parzy, jest dalekowzroczną mądrością materii. Uwalnia wszystko co żyje z oczadziałej skorupy myśli. Ułuda traci witalność, stygnie, aż staje się tylko nudną zmarzliną.

Przenika nas jeszcze chłód poranny ale mamy przed sobą wszech-ogarniającą zieloność dnia.

Sam na krawędzi rzeczywistości - kość skroniowa czuwa nad mózgiem, i ostrzega przed bełkotem reszty świata

Pogmatwały się wszystkie wymiary - w nagłym spotkaniu ludzkich myśli

Świadectwo niczego, tuż przed ludzką twarzą - a dłonią można uchwycić tylko ułudę istnienia wszystkich rzeczy

Światło oderwało się od dłoni - i wyruszyło ciemną drogą do źrenicy oka

W samotności odkryję cień - zmierzający w głąb mojego ciała

Gdyby spojrzeć poza siebie - poza własną jasną cerę - poza dłoń, która igra z błękitem - otwarłyby się okrągłe usta roślin

Nie zdawałam sobie sprawy, że tak włosy tańczą wokół głowy - a rozciągnięty strumień światła jest wskazówką zegara - który nie odmierza żadnego czasu

Mogłabym trzymać w nieskończoność - pałeczkę dźwięków - gdyby nie uparty rytm banalnej codzienności

I zwykłe rzeczy - odrywają się od wspaniałego obrazu dawnych mistrzów

Chociaż widzę pismo, nie odczytam go w tym dziwnym świetle niby gwiazdy - na niby otwiera się świadomość zrozumienia

Obserwuję w skupieniu samowolę materii, która beztrosko wyrwała się z więzienia mojej osłabionej woli

Oddycham żywiołem nowego ciała - bez granic pomiędzy światłem a ciemnością

Gram, nieustannie gram - a polifonie dźwięków rysują straszliwą prawdę o mnie samej

Załączniki

PDF - 570.4 kb